Najpierw wyjechałam na tzw. szybką akcję – „na kwiatki”, z myślą o zarobku, bo zależało mi na spłacie zadłużenia. Po przyjeździe okazało się, że czeka mnie coś zupełnie innego, niż mi obiecano. Wypłaty były praktycznie o połowę mniejsze do tego, co już uzgodniono. Chcąc się utrzymać i nie chodzić głodnym, nie miałabym z czego wysyłać pieniędzy do Polski. Moja 16-letnia córka została sama w domu, musiałam ją utrzymać, nie mówiąc już o kredycie.- opowiedziała w rozmowie z Onetem 55-letnia Polka, która trzy lata temu wyjechała za pracą do Holandii.

Miała kredyt, ledwo wiązała koniec z końcem, znalazła się pod ścianą, a musiała za coś utrzymać siebie i 16-letnią córkę. Szukała rozwiązania na problemy. Podjęła się pierwszej lepszej pracy w Holandii. Bardzo szybko przekonała się o tym, że popełniła błąd.

Nowi pracodawcy zakwaterowali mnie w hotelu robotniczym, gdzie jedna łazienka przypadała na… 50 osób, podobnie zresztą jak kuchnia. Pralka stała gdzieś na korytarzu, daleko od pokoju, który miałam dzielić z jedną osobą, a ostatecznie było nas cztery – łóżko przy łóżku, jak w szpitalu. Wszędzie biegały karaluchy i inne robactwo. – opowiada Onetowi.

Bardzo źle wspomina pracę, która była ponad jej siły. Często wracała wyczerpana, a pot leciał jej po plecach. Przyznaje, że nie miała nawet siły wejść pod prysznic. W pamięci utkwiło jej, że po tygodniu ciężkiej pracy, otrzymała niecałe 100 euro, czyli 480 zł.

Resztę przełożeni brali sobie na różne składki, hotel i holenderskie ubezpieczenie. Siadałam i zastanawiałam się, czy wysłać całość córce, czy zostawić sobie chociaż na suchy chleb. Wytrzymałam prawie miesiąc, pracując po 10-11 godzin! Tyle że jednego dnia robota była, drugiego nie, a za wspomniany hotel trzeba było płacić. – opowiada 55-latka.

REKLAMA

I któregoś wolnego dnia wybrała się z innymi do miasta. Po drodze zauważyła szyld sklepu z polskim napisem: Janosik”. Okazało się, że polski sklep prowadzony był przez Holendra, który zatrudniał Polkę. Co ciekawe, pochodziła z tego samego miasta co 55-latka.

Kiedy usłyszała, gdzie pracujemy, to złapała się za głowę i rzuciła: „To wy nie będziecie miały za co do domu wrócić!”. – odparła.

Od razu zapaliło mi się lampka, natychmiast zaczęłam sprawdzać jakiekolwiek oferty, byle daleko stąd. W międzyczasie córka podała mi numer do menadżera hotelu nad morzem, dającego pracę od ręki. Zadzwoniłam we wtorek, a w sobotę miałam być już u niego. Był tylko problem z transportem. – wspomina.

Kobieta postanowiła poprosić o pomoc. Od razu ją otrzymała. Syn nowej znajomej zawiózł ją ponad 100 km, żeby mogła rozpocząć pracę w hotelu jako pokojówka. Od Polki pracującej w „Janosiku” otrzymała prowiant: polski chleb, wędliny i kawę.

Nie wierzyłam własnym oczom. Jednak są Polacy, którzy potrafią jeszcze za granicą wyciągnąć rękę do swoich. – mówi w rozmowie z Onetem.

zobacz także

Od razu otrzymała pokój. Był blisko morza. Miał ogród i w pełni wyposażoną kuchnię. Do dyspozycji miała też warzywniak, kurnik i rower elektryczny, którym pokonywała 6-kilometrową trasę do hotelu. Jego właścicielami są bracia, którzy od razu podpisali z kobietą umowę na 3 miesiące. Kobieta wspomina, że wszyscy byli mili, otwarci i serdeczni.

Początkowo jednak, mimo pomocy, (…) nie potrafiłam się odnaleźć. Nie zapomnę, jak chodziłam po korytarzach i płakałam, myśląc, że nie dam sobie rady. Najchętniej schowałabym się wtedy pod kołdrą. – wspomina.

Z początku pracowała od godz. 8.30 do 15.30 i obsługiwała trzy rodzaje pokoi. W „bleivers” goście zostawali na dłużej. Codziennie wymieniała im ręczniki, donosiła papier toaletowy i wynosiła śmieci. W „V-ka”, to zwykły pokój po gościach, którzy właśnie się wymeldowali. Musiała posprzątać w nim wszystko, a „VP” trzeba było zrobić w pierwszej kolejności, bo czekali na niego inni. Dziennie obsługiwała od 20 do 25 pokoi. Zaczynała ze stawką 10 euro netto za godzinę. Polka się nie obijała, nie robiła nawet przerw. Właściciele podnieśli jej stawkę do 13 euro netto/h.

Zmiana oznaczała, że zarabiam od liczby zrobionych pokoi, a nie wpisanych mi godzin. – wyjaśnia.

Wspomina, że poza innymi Polkami, w hotelu pracowały też Holenderki, te jednak często oszukiwały i kradły napiwki, jakie należały się innym pokojówkom. Czasami goście zostawiali 5 euro, a czasami 50 euro tuż obok dobrego koniaku.

Wspomniała o różnych mniej ułożonych gościach. Na przykład właścicielkach psów, które niszczyły pościel. I choć często praca nie należała do najmilszych, musiała ją wykonać.

Miałam jasny cel: odbić się od dna, polepszyć swój byt. Różnie bywa z psychiką, gdy jest się daleko od domu, ja dzwoniłam codziennie do córki, ale część koleżanek zaglądała do kieliszka. – wspomina Polka i dodała, że zdarzały się też nadużycia narkotyków. Jednak właściciele interweniowali od razu.

Mimo to, czuła się zaopiekowana. W rozmowie z Onetem, podkreśliła, że właściciele naprawdę szanowali pracowników i dbali o ich komfort. Nic nie było dla nich barierą, nawet język, bo porozumiewali się za pomocą translatora.

(…) czułam, że jestem dla nich ważna – przede wszystkim jako człowiek. (…) wystarczyło jedno słowo i nie ma, że odmówią. Do tego są bardzo wyluzowani (…). Ta praca, patrząc z perspektywy czasu, dała mi poczucie, że można być szanowanym. Mimo że miałam gorsze dni i pot lał mi się po plecach, to wiedziałam, za co pracuję, że ktoś mi poda rękę i powie: „dziękuję”. Trafiłam spod rynny do nieba. Zawsze będę za to wdzięczna. – zakończyła Polka.

źródło: onet.pl

Płacz, pot, łzy i karaluchy. Polka opowiada o pracy w Holandii i Gordonie Ramsay’u. „Okłamali mnie”. Jak uciekła od kłopotów?