Pojawiają się głosy o „spisku firm farmaceutycznych” lub zmowie innych „ciemnych sił” dążących do podporządkowaniu sobie krajów i społeczeństw.

Czy widział ktoś wirusa? A bakterię? Wydaje się, że takie pytanie zadaje coraz więcej „trzeźwo myślących” Polaków. Wydaje się, że rosnący w siłę „negacjonizm covidowy” jest w sprzeczności z kolejnymi informacjami o wzroście liczby zakażonych nie tylko na Świecie, ale i w Polsce.

Pojawiają się głosy o „spisku firm farmaceutycznych” lub zmowie innych „ciemnych sił” dążących do podporządkowaniu sobie krajów i społeczeństw. Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego ludzie wbrew wiedzy naukowej i faktom zaczynają negować sens obostrzeń poprzez zaprzeczenie istnieniu ich przyczyny?

Myślę, że klucz jest właśnie w takim myśleniu. Jesteśmy zmęczeni zakazami.

Życie wielu Polek i Polaków zostało w bardziej lub mniejszy sposób zdemolowane. Nie możemy pracować jak dawniej, nie możemy spędzać czasu wolnego jak dawniej, nie możemy żyć jak dawniej.

Dla niektórych granica tolerancji psychicznej tej sytuacji została przekroczona. Zatem rodzi się bunt. Ale aby ten bunt zracjonalizować, aby nadać mu przemyślany charakter trzeba zanegować przyczynę stanu rzeczy, a więc zagrożenie epidemiczne. Coś nie zagrało. Coś źle poszło w komunikacji społecznej.

Większość społeczeństw w obecnych czasach zaczyna odnosić się do rządzących z nieufnością. Wynika to pewnie ze spadku jakości polityków. Można tylko przypomnieć, że zaczęło się od Brexitu. Politycy bez charyzmy, doświadczenia, przyzwoitości politycznej zaczęli wygrywać wybory dzięki obietnicom bez pokrycia.

„Politycy kłamią” takie hasło stało się nie tylko coraz popularniejsze na całym Świecie, ale też niestety coraz bardziej prawdziwe. Antyszczepionkowcy, płaskoziemcy, kreacjoniści, tradycjonaliści, wyznawcy spisków zaczęli zyskiwać wspólny mianownik, brak zaufania do rządzących. Te szkodliwe tendencje dla demokracji liberalnych, dodatkowo i bardzo umiejętnie podsycane są przez rządzących w krajach niedemokratycznych, dla których lepsza jakość życia w demokracjach liberalnych jest śmiertelnym zagrożeniem.

Dlatego wzmacniane i wspierane są wszelkie ruchy radykalne, wszelkie najdziwniejsze teorie służące osłabieniu społeczeństwa i państwa demokratycznego i praworządnego. Podobne mechanizmy z większą lub mniejszą siłą zaczynają działać i w naszym kraju.

I tak ten swoisty koktajl zabobonów, inspirowanych niepokojów, fake newsów, ale i zmęczenia ograniczeniami, wyrzeczeniami, spadkiem poczucia bezpieczeństwa ekonomicznego zaczyna owocować negowaniem istnienia pandemii.

Ale zacznijmy od początku. Mimo zapewnień rządzących widać, że nie przepracowali odpowiednio pierwszych informacji o szerzącym się wirusie.

Nie zamówiono odpowiedniego sprzętu, popełniono błędy organizacyjne (nowy minister zdrowia ogłosił właśnie korektę strategii walki z pandemią) ale przede wszystkim zabrakło odpowiedniej komunikacji. Dlatego kolejne reakcje rządzących były paniczne.

Nałożenie drakońskich ograniczeń, tak jak to słynne zamykanie lasów, co prawda doprowadziło do czasowego stłumienia pandemii, ale uderzyło w gospodarkę, zdemolowało życie większości ludzi nie doprowadzając do oczekiwanego skutku, a więc skutecznego jej pokonania

Dla mnie i wielu innych medycznych ekspertów to było oczywiste, że pandemia nie skończy się szybko. Ale nikt tego w sposób jasny i dobitny nie wytłumaczył obywatelom. Jesteśmy narodem skłonnym i przyzwyczajonym do wyrzeczeń. Potrafimy się mobilizować wobec zagrożeń, mamy gen przetrwania, jednoczymy siły, choć po raz kolejny okazało się, że na krótko. Zabrakło wiedzy, świadomości albo i chęci po stronie decydentów by w odpowiedzialny i rozsądny sposób zaplanować funkcjonowania społeczeństwa na dłuższy czas, a może i na zawsze.

Zwyciężył strach przed konsekwencjami politycznymi. Doraźna polityka zwyciężyła nad racjonalną oceną sytuacji. Wszyscy pamiętamy niespójność komunikatów płynących ze strony samego premiera. Wszak pandemia miała się skończyć już w czerwcu a poza wszystkim rząd miął cały czas wszystko pod kontrolą. Czy zatem należy się dziwić, że coraz więcej ludzi przestaje wierzyć w koronawirusa? Zgodnie z logiką jedno ze stwierdzeń: „koronawirusa udało się pokonać” i „pandemia się nie kończy” jest fałszywe.

I w ten sposób ludzie zyskują kolejny dowód na tezę, że „politycy kłamią”.

Część osób potrafi ocenić fakty w sposób odpowiedni nawet mimo takich niespójności. Jednak czy nie powinniśmy oczekiwać od polityków więcej? Zwłaszcza w obliczu zagrożenia epidemicznego całego społeczeństwa? Wydaje się, że rządzący zdają sobie sprawę z powagi sytuacji. Nowy minister zdrowia wciąż nawołuje do dystansowania społecznego, dezynfekowania i noszenia maseczek. Ale jak widać to już nie wystarcza. Błędy w komunikacji były zbyt poważne.

Nie jestem PR-wcem ani specjalistą od propagandy. Nie zamierzam nikogo pouczać jak ta komunikacja powinna wyglądać. Ale powiem jako obywatel. Społeczeństwo musi otrzymać rzetelną informację, prawdę o tym co się udało, co się nie udało i co nas czeka w bliższym i dalszym czasie. Nawet jeżeli to będzie znaczyło, że dla wielu z nas życie sprzed pandemii już nigdy nie wróci. Nawet jeżeli oznaczać to będzie kolejne wyrzeczenia lub osobiste dramaty. Nawet jeżeli będzie to prawda bolesna, łamiąca nam duszę i serce to musi być prawda. Przekaz musi opierać się na najlepszej wiedzy. Musi pokazać najbardziej prawdopodobną perspektywę a nie tę podkolorowaną. Tego uczono mnie jako lekarza. Nie wolno ukrywać prawdy przed pacjentem nawet jeżeli nie jest to informacja dobra. Prawda buduje zaufanie pacjenta do lekarza, obywateli do polityków.

Czy ktoś właściwie widział tego wirusa ?