Platforma Obywatelska na naszych oczach właśnie dogorywa. Staje się obciachowa, śmieszna i niesłuchana nawet w swoim – coraz zresztą skromniejszym – elektoracie. To prawdziwe osiągnięcie, bo na tle wszystkich plugastw, bezeceństw i idiotyzmów serwowanych nam przez Kaczyńskiego, Morawieckiego i Dudę, trudno wypaść gorzej, bardziej nieudolnie i niestety – śmieszniej.

Śmiech jest sukcesem w kabarecie. Ale w polityce szydera potencjalnego wyborcy to dla lidera partii ostatni oddech przed śmiercią. Wiem, że wielu i dawno wieszczyło Platformie koniec. Po raz pierwszy, gdy wyszedł z niej Palikot, po raz drugi, kiedy Petru stał się „liderem opozycji”, a całkiem niedawno po raz trzeci – kiedy Szymon Hołownia rozgościł się w jej elektoracie. Tyle, że problemem PO nie był ani Petru, ani Palikot, ani dziś nie jest wcale Hołownia.

Największym problemem Platformy jest ona sama. Bezmyślna, z „tetrycznym”, akademickim podejściem do „robienia” polityki, skąpana w błogim lenistwie, w którym pławić się może parlamentarna, bogata, syta opozycja, która może i jest, ale przecież „nic nie może”.

REKLAMA

Nie tak dawno, bo niewiele ponad rok temu, Platforma wybrała nowego lidera. Z entuzjazmem i nadzieją na nowe otwarcie po zmęczonym, starym, spranym Schetynie. Co dziś zostało z tamtej radości, nowej energii i nadziei, widzimy. Platforma Budki miała być skuteczna, energiczna, nowa, sprawna, kreatywna no i może jeszcze raz – skuteczna.

REKLAMA

Miała taka być, a jest – bezsilna, ospała, zgrana, odtwórcza i jeszcze raz – przeciwskuteczna. Dziś wydaje się, że wybór członków Platformy sprzed roku nie był zapowiedzią nowego projektu politycznego i nowej energii, a dowodem rozpaczy i beznadziei, które już wtedy zawładnęły PO. I tak ponad rok temu Borys Budka został złotym dzieckiem wołania rozpaczy i lęku przed beznadzieją.

Odchodzący Schetyna był skutecznym politykiem kuluarowym i świetnym graczem gabinetowym. Borys Budka był za to nadzieją na sprawnego frontmana – lidera, który tak jak szturmem zdobył PO, tak szturmem zdobędzie serca Polaków. Dziś wiemy, że nie tylko nie zdobył serc, a stracił rząd dusz, bo zabrakło charyzmy i wynikającej z niej bezwzględności, a poza tym pomysłu, konsekwencji i doświadczenia nie w partyjnym grach, a w rozmowie z wyborcami.

Dziś lider PO we wszystkich sondażach nie jest ani liderem opozycji, ani liderem zaufania, a w rozmowach kuluarowych coraz mniej jest liderem nawet własnej partii. Dzieje się tak dlatego, bo w budowaniu zaufania wyborców dla polityków PO ważna jest ładna, koniecznie błękitna, z koniecznie wyretuszowanym zdjęciem grafika na instagramie opatrzona własnym, koniecznie genialnym cytatem. Wyborcom, kiedy to widzą, ręce składają się do oklasków. Od czasu do czasu politycy PO organizują też konferencję na wielkim telebimie, koniecznie z nowoczesną grafiką, z genialnie wyreżyserowaną gestykulacją i doniosłym przekazem – np. doktryna „Bezpieczeństwo”. Wyborcy wtedy wiwatują i biegną z długopisami do urn, choć wybory dopiero za dwa lata.

REKLAMA

Kpię oczywiście, ale kpiny jest to warte. Bo Platforma, aby zdobyć wyborców organizuje np. Instytut Młodych, think tank akademicki, który tak szybko jak powstaje w partyjnych gabinetach na piątym piętrze przy Wiejskiej, tak samo szybko umiera w świadomości społecznej. Wszystko tam jest mądre, godne i zacne, ale w istocie – do niczego. Bo ludzie, a ludzie to czasem wyborcy najczęściej sypiają na akademickich wykładach, a milionami oglądają mecze piłki nożnej.

Budka potrafi i w wykłady, i w maratony ale rzadko lub wcale gra w piłkę. W bliskiej okolicy Platformy Obywatelskiej haratać potrafi tylko Donald Tusk. I wiem, że ma duży negatywny elektorat, który skutecznie zniechęcił go do udziału w wyborach prezydenckich. Wiem, że może nie chcieć wracać do bieżącej polityki bo ma pieniądze, pozycję i święty spokój. Trzeba tylko pamiętać, że w tamtych, minionych wyborach prezydenckich do zwycięstwa potrzebne mu było 51 procent głosów. W wyborach parlamentarnych wystarczą pewnie 32. Ludzie lubią patrzeć na haratanie w gałę, a na stadionie i na murawie szukają idoli. A jeśli ktoś proponuje im śledzenie maratonu z przystankami na kram z poezją lub cykl wykładów, to szybko przełączają się na inny kanał.

REKLAMA

Na koniec bez metafor. Jeśli Tusk szybko nie weźmie Platformy, to powoli, krok po kroku, rok po roku, ta się skończy. Nie przez Petru, nie przez Palikota, nie przez Hołownię, ale przez zawiedzione nadzieje swoich wyborców. Nadzieje na charyzmę, na przywództwo, na pomysł, na pewność siebie i na skuteczność w robieniu polityki.

Partia Budki i Trzaskowskiego ma jedną tylko nadzieję – i nie ma ona na imię ani Borys, ani Rafał