Nie potrafię być osobą obojętną. Tak byłam wychowana, żeby podejmować decyzje z pełnymi ich konsekwencjami. Zawsze zarzucam nam, że nie mamy poczucia państwowości, bo jeśli pojawia się jakiś pomysł, żeby coś zrobić, to każdy kombinuje, żeby jednak tego nie robić, a nie, jak i dlaczego jednak powinno się to zrobić. Weźmy na przykład segregację śmieci. Zdaję sobie sprawę, że do drażliwe tematy, ale żyję w tym kraju, jest mi on bliski i chciałabym, żeby żyło nam się lepiej, a nasza obojętność, czekanie, aż ktoś zrobi coś za nas, ma swoje konsekwencje. Ale zawsze będę mówiła, że nie jestem politykiem, lecz, po prostu, mam swoje spojrzenie na to, co jest ważne, co powinno być ważne, bo tak wygląda odpowiedzialność. – mówiła w rozmowie z Onetem aktorka Anna Nehrebecka.

Za kraj? – zapytał dziennikarz. Nehrebecka odparła, że „za jej grupę i otoczenie”.

Bo jeśli się z tym identyfikuję, to czemu mam to ukrywać, mówić, że mnie to nie interesuje i czekać, aż ktoś coś za mnie zrobi? Zawsze mnie uczono, że im większa wolność, tym większa odpowiedzialność za każdy czyn i słowo. I jeśli chcemy coś zrobić, to spróbujmy, wyjdzie albo nie wyjdzie, ale nie zostawiajmy wszystkiego innym. – podsumowała.

Nehrebecka podkreśliła, że aktorzy też są obywatelami, ale nie tylko. To także osoby publiczne i wzory dla innych.

REKLAMA

I kiedy idę po ulicy i mam gorszy humor, bo mi dzieci dokuczyły albo głowa mnie boli, nie mogę, jak każdy inny człowiek, tego po sobie pokazać. Bo ludzie na mnie patrzą. Ale inne zadanie mają politycy czy urzędnicy, bo oni podejmują decyzje wpływające na cały kraj, na ludzi o wszystkich poglądach, natomiast my, aktorzy, nie. Często się myśli, że aktor jest swój, że to nasz kumpel. A ja nie po to jestem, żeby być zabawką w tłumie. – powiedziała.

Nehrebecka zniknęła z ekranów i teatru na siedem lat. W 2001 r. mąż aktorki – Iwo Byczewski – został stałym przedstawicielem RP przy Unii Europejskiej, następnie w latach 2002-2007 pełnił funkcję ambasadora Polski w Belgii. W latach 2012-2016 r. był ambasadorem Polski w Tunezji. Nehrebecka wraz z rodziną musiała wyjechać za granicę, ale nie po to, by spełniać się w aktorstwie, a dla spełnienia marzeń zawodowych męża.

Byliśmy, i jesteśmy dalej, rodziną i coś musi być w życiu ważniejsze, nie chcieliśmy się rozdzielać. A mi nie przyszło do głowy, żeby mężowi ten wyjazd blokować swoją niezgodą. Przez ułamek sekundy tego nie żałowałam, choć zdawałam sobie sprawę z konsekwencji i że przyjdzie mi za to zapłacić. – wspomina.

Jak przyznaje, powrót do aktorstwa nie był łatwy. Jak przyznała – „siedem lat to w życiu zawodowym aktora ogromnie długo”. Z rozrzewnieniem i żalem wspomina niewykorzystane propozycje zza granicy. Mogła robić zawrotną, międzynarodową karierę, ale wiązało się to z porzuceniem kraju, miłości i bliskich.

A tak się decyzji nie podejmuje. Miałam tu rodzinę. Nie były to czasy, kiedy człowiek ot tak wyjeżdżał. Zdawałam sobie sprawę, że to decyzja, która złamie życie moich najbliższych. Poza tym byłam zakochana i chciałam wrócić. Przez jakiś czas trzymałam nawet ten kontrakt na pamiątkę, ale podarłam go i wyrzuciłam, żeby się nie denerwować. – opowiada.

Los się jednak uśmiechnął. Maciej Pieprzyca dał jej szansę powrotu do kina. Nehrebecka dziś nie ma już powodów do narzekań.

(…) mam teraz wokół siebie życzliwych ludzi. Stąd tamte moje podziękowania do Maćka Pieprzycy, że pamiętał, że jestem aktorką. – opowiada.

Niedługo będziemy mogli zobaczyć aktorkę w filmie pt.: „Klątwa”, gdzie gra główną rolę. Obsada składa się wyłącznie z kobiecych ról.

zobacz także

Czy film będzie miał, trochę strzelam na ślepo, wydźwięk feministyczny? – zapytał dziennikarz Onetu.
W tej chwili słowo feminizm jest wykorzystywane w każdej sytuacji i w odniesieniu do każdego wydarzenia. Dlatego nie powiedziałabym, że to film feministyczny, chyba że mamy na myśli sam fakt, że grają tam przede wszystkim kobiety, co się rzadko zdarza. Jak świat światem, zawsze było więcej ról męskich, mówiło się, że rola kobieca to na ekranie jedynie dodatek. I jest to jednak duża frajda, że kobiety odgrywają tutaj tak dużą rolę. Bo uważam ogólnie, że kobiety są siłą społeczeństwa, co pewnie zabrzmi pompatycznie, siłą ludzkości. Wydaje mi się, że bez kobiet byłoby chyba na tym świecie dość kiepsko, pod każdym względem. – odpowiedziała.

I dodała:

Nie chciałabym powiedzieć, że to wyłącznie kwestia mody czy trendu. Powiedziałabym raczej, że za bardzo szanuję kobiety, aby ograniczyć się do etykiety feministka. Od kobiet zależy bardzo dużo i kobiety są jednostkami silnymi, co nie zawsze jest dostrzegane, bo to wygodne. Usłyszeć można: „moja żona to zrobi, moja mama to zrobi, moja siostra to zrobi”, tego oczekuje się od kobiet. Ale my rzeczywiście jesteśmy silne. Bierzemy na siebie często ciężar ponad swoje siły i robimy wszystko, aby go unieść. Podział ról kobieta/mężczyzna, żona/mąż dopiero teraz się zaciera. Chociaż u mnie w domu nigdy nie było poczucia, że to kobieta jest szarą eminencją, która musi wykonywać czarną robotę, a mąż czy ojciec siada i odpoczywa, bo ciężko pracował.

Zapytana o podział dotyczący płci w społeczeństwie odparła, że miała szczęście wychowywać się w środowisku pełnym szacunku. Podkreśliła, że w podziale ról „nie chciałaby, żeby kobiety stały się mężczyznami, a mężczyźni kobietami”.

Zetknęłam się na przykład z sytuacją, kiedy operatorem była kobieta, a operator musi dźwigać trochę sprzętu, to również fizyczna praca. I młodsze koleżanki po fachu mówiły, jacy ci mężczyźni straszni, bo ona tak ciężko haruje, a nikt jej nie pomoże, nie poniesie jej tej kamery. Miałam wtedy na końcu języka, że przecież o to walczycie, że kobieta ma być równa mężczyźnie. – wspomina.

Drugą sytuacją była ta, gdy mężczyzna uchylił drzwi kobiecie, a ta potwornie się obruszyła i obraziła na niego, „bo mogła przecież to zrobić sama”.

Zrobiłam wielkie oczy, bo chyba naprawdę nie o to chodzi. Nie chcę być kobietą traktorzystką, choć potrafię zrobić wiele fizycznych rzeczy. I pewnie ściągnę na siebie kolejną burzę, ale kiedy mężczyźni zaczną rodzić dzieci, to wtedy pomówimy, która rola jest najtrudniejszą rolą w życiu. Niestety, faktem jest, że nie jest to dostrzegane, i kobiety powinny mieć naprawdę więcej ułatwień, szacunku i docenienia. – skwitowała Nehrebecka.

źródło: Onet

Aktorka Anna Nehrebecka – ściągnę na siebie burzę, ale nie chcę być traktorzystką. „Miałam to na końcu języka, przecież o to wam chodziło?”