Druga fala pandemii Covid 19 obnażyła w całej okazałości słabość polskiego państwa. Specjaliści od wielu miesięcy przestrzegali, że jesienią radykalnie wzrośnie liczba zachorowań. Rządzący mieli zatem sporo czasu żeby na taki bieg zdarzeń się przygotować.

Tymczasem od co najmniej dwóch tygodni mamy do czynienia z jednej strony z dramatycznymi obrazkami: kolejki karetek w oczekiwaniu na przyjęcie do Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych, lawinowo rosnąca liczba chorych i ciężko chorych potrzebujących aparatury wspomagającej w postaci respiratorów. Z drugiej zaś chaotyczne i często nieprzemyślane decyzje premiera i ministra zdrowia, jak chociażby apele do ludzi powyżej 60-tego roku życia o ograniczenie kontaktów i pozostanie w domu, brak decyzji o przejściu na nauczanie zdalne wszystkich szczebli edukacji od poziomu przedszkola do poziomu uniwersytetu.

Co więcej rządzący zachowują urzędowy optymizm informując o miejscach w szpitalach dla osób z koronawirusem i liczbie dostępnych respiratorów. Jednakże lekarze z dużych szpitali ze Śląska, Warszawy czy Krakowa w alarmistycznym tonie mówią właściwie o stanie nadzwyczajnym w służbie zdrowia

i przewidują, że do końca października może powtórzyć się sytuacja z włoskiej Lombardii, gdzie to lekarze musieli decydować komu udzielić pomocy, bo ma szanse na wyzdrowienie, a kogo skazać na pewną śmierć. Rząd na czele z premierem Mateuszem Morawieckim pręży muskuły i zapowiada powstanie szpitali polowych m. in. na Stadionie Narodowym w Warszawie na 500 łóżek, jednak specjaliści twierdzą, że leczenie w takich warunkach jest dużo mniej skuteczne niż w wyspecjalizowanych jednostkach służby zdrowia. Na plan dalszy zeszły inne ważne obszary medycyny takie jak: onkologia czy kardiologia, choć wiemy, że tutaj statystyki są przerażające – nowotwory i choroby układu krążenia to główne przyczyny zgonów Polaków.

Skąd my to znamy. Można by do znudzenia wyliczać: reforma edukacji i likwidacja gimnazjów, która doprowadziła do chaosu w nowoutworzonych liceach i obciążyła kosztami jej przeprowadzenia samorządy, pozorowana reforma górnictwa, budowa elektrowni Ostrołęka, która pochłonęła okrągły miliard złotych i nie zostanie dokończona. Państwo polskie jest głuche i ślepe. Od wielu lat nie posiada profesjonalnej instytucji ekspercko-analitycznej, jaką w zamierzchłych czasach było Rządowe Centrum Studiów Strategicznych. Niewielu czytelników pamięta tę nieco enigmatyczną nazwę. Nie korzysta z pomocy ekspertów, którzy niejednokrotnie chcą udzielić pomocy, jednak ze strony politycznego centrum brak jakiegokolwiek zainteresowania. Państwo pozbawione jest układu nerwowego zarówno w zakresie średnio i długookresowych strategii, jak również reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych, a taką na pewno jest epidemia koronawirusa.

Działa w oparciu o logikę straży pożarnej czy pogotowia ratunkowego. Zamiast szybkiego i elastycznego reagowania mamy chaos i brak spójnej polityki komunikacyjnej.

Kraje skandynawskie, Niemcy czy Nowa Zelandia to modelowe przykłady takiego właśnie działania. Kto z rządzących zawracałby sobie głowę takimi drobiazgami. Przecież najpierw należało za wszelką cenę zorganizować wybory prezydenckie żeby domknąć pisowski system władzy. Taką gwarancje dało zwycięstwo Andrzeja Dudy. Buńczuczne deklaracje premiera Morawieckiego z czerwca tego roku, że pandemia jest w odwrocie, a sytuacje mamy właściwie pod kontrolą z dzisiejszej perspektywy brzmią groteskowo. Nie chcę dokonywać zbyt daleko idących uogólnień, jednak gen chaosu i nieumiejętność skutecznego rządzenia towarzyszy Polakom przynajmniej od epoko saskiej. Czy to czegoś Państwu nie przypomina? W mojej głowie uruchamia się mnóstwo historycznych analogii. Nie chcę Państwa straszyć. Czasy są wystarczająco trudne.

Państwo Polskie jest głuche i ślepe !