Żelastwo liźnięte płomieniem, gwałtownie się utlenia. Chemia. Obecność tlenku węgla, przyspiesza proces. Dlatego trupy ruskich tanków, zwiezione z pola walki, są pokryte rdzą. W czerwcowym upale, leżą na Placu Zamkowym jak wściekłe, ranne psy. Zdają się ciężko dyszeć. Jakby chciały sobie wylizać dotkliwe rany. Są za ogrodzeniem, otoczone wianuszkiem ciekawskich gapiów. Nienawidzą ich. Wyglądają, jakby chciały się rzucić na tych ludzi, ale nie da rady.

W poprzetrącane łapy gąsienic, wkręciła się trawa i ziemia pola bitwy. Przdmuchiwacze na lufach, podziurawione odłamkami, luki otwarte, ale osmalone. Widać, że płonęły.

Otwarte pokrywy silników, jak rozerwana otrzewna, nie mogąca już utrzymać wypatroszonych wnętrzności pancernego bydlaka. Już nie warkną, nie ugryzą. Czekają, aż ktoś je zabierze z widoku ludzi i zamieni na kosze na śmieci, albo ramy rowerów.

A co dookoła? Wakacje. Ludzie, którzy przyglądają się wojnie, którą można powąchać, mają na sobie letnie sukienki i kolorowe bermudy.

REKLAMA

Tatusiowie sadzają synków „na barana”, by lepiej zobaczył maszynę.

Synek RUDEGO już nie kojarzy, ale tata trochę tak. Ot, ciekawostka. Panie, w pełnym makijażu, robią zdjęcia komórką. Pozują na tle. Szepczą coś do koleżanek, pokazując palcem lufę , na końcu tłumią śmiech. Za chwilę, zmęczone upałem, pójdą dalej. Gdzieś tam czeka zimne prosecco i sałatka z kozim serem. Co tam się dzieje? Co zostaje, z tego widoku?

Czy myślimy o tym, na co patrzymy?

Co, w istocie, zwieziono do Warszawy?

Czy myślimy o tym, że te lufy, może dwa tygodnie temu, pluły żelastwem, nafaszerowanym materiałem wybuchowym, które zabijało ludzi. Takich, jak oni. Może w sukienkach i bermudach?

zobacz także

Czy wiemy o tym, że we wnętrzu tych maszyn, na ścianach pancernej wieży, są jeszcze ślady zaschniętej krwi tych, którzy tam zginęli? Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że może patrzymy na płonącą pułapkę, w której żywcem spalił się człowiek?

Czy pamiętamy o tym, że gdzieś tam, pod pancerzem, jest celownik, przez który wydano i wykonano wyrok śmierci na ludziach? Może tak, ale nie wygląda na to.

Dookoła stoją restauracyjne stoliki.

Można wraki oglądać z bliska, ale można z paru metrów. Pod parasolem i przy zimnym piwie. Dookoła kręcą się ukraińscy wolontariusze i proszą o datki na wsparcie wojennego wysiłku Ukrainy. Pięć złotych łata sumienie, zawsze można też powiedzieć, że się nie nosi gotówki.

Co widać?

Widać, że nie mamy pojęcia o tym, czym jest wojna i nie chcemy go mieć.

Nie chcemy wiedzieć, że na przykład z Lublina do Kijowa, jest bliżej, niż z Lublina do Szczecina, że w czerwcową noc, na razie, słychać grzmoty letniej burzy, ale tak somo może brzmieć echo artyleryjskiej kanonady, że na razie, letnie popołudnie, niesie zapach grillowego dymu, ale może przynieść smród kordytu. Albo inny smród.

Ukraińcy już to wiedzą. Wykopano tam wiele zbyt płytkich grobów. Zobaczmy wystawę na Placu Zamkowym. Ale pamiętajmy, że to nie jest ani muzeum, ani dekoracja filmowego planu. To jest rzeczywistość. Bliska.

Marek Czyż

Czyż: nie mamy pojęcia o tym, czym jest wojna i nie chcemy go mieć