Na Facebooku pojawił się wpis Ukrainki Olgi Pszenicznej. Kobieta dzieli się swoimi głębokimi przemyśleniami w obliczu trwającej wojny. W przesłaniu zwraca się do ludzi i porównuje dorobek kulturalny Rosji z jej okrutnymi działaniami.

„Gdy będziecie mi mówić i opowiadać”

Polityk Polski 2050 z Jaworzna Łukasz Jamrozik udostępnił na Facebooku wpis – przesłanie Ukrainki.

Autorka zwraca uwagę na „perły” Rosji i jej dorobek kulturalny. W każdym z akapitów kieruje swoją wypowiedź do ludzi, że gdy będą zachwycać się Rosją, ona przypomni im o krzywdzie jaką ten kraj wyrządził.

W pierwszej części porównuje rosyjski balet, który uważany jest za najlepszy na świecie, oraz kobiety, które zostały zgwałcone, poniżone i „zmieszane z błotem”.

„Za każdym razem, gdy będziecie mi mówić o wielkim rosyjskim balecie, ja będę wam opowiadać historię młodej nauczycielki z Browarów, wielokrotnie gwałconej na oczach rodziców, a następnie porwanej przez rosyjskich niedoludzi. O dziesiątkach, a może setkach zgwałconych Ukrainek. Często w obecności dzieci. O nastoletnich dziewczynkach z Borodyanki, które doznały okropnej przemocy ze strony kadyrowców. O ciałach pięciu zgwałconych młodych dziewcząt, zabitych i pozostawionych na drodze. O tym obrzydliwym „będziemy p***dolić ukrainki” w podsłuchanych rozmowach. Oto co wam powiem o prześladowanym wielkim balecie rosyjskim.

REKLAMA

W dalszej części skupia uwagę na najmłodszych ofiarach kryzysu ukraińsko-rosyjskiego, które w obliczu wojny i strachu doznają okrucieństw. Dzieci muszą uciekać z kraju, a u wiele z nich w pamięci zapisały się tragiczne obrazy.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkich rosyjskich kompozytorach, będę wam opowiadać historię dziewczynki, której matka umierała na oczach jej i młodszego brata w piwnicy w Mariupolu. A potem, wraz ze zwłokami zmarłej matki, dzieci musiały nadal ukrywać się w piwnicy przed ostrzałem. O chłopcu z Hostomla, który widział, jak rosyjscy żołnierze zastrzelili jego ojca. A potem chcieli zabić również syna, ale przeżył. O dziewczynce, której strzelono prosto w twarz. O maluchu, który uciekał z babcią na łodzi. Babcia utonęła. A chłopiec jest poszukiwany prawie od miesiąca. Oto co wam powiem o prześladowanych wielkich kompozytorach rosyjskich – pisze.

Nie mówcie tez o wielkim malarstwie…

Za każdym razem, gdy będziecie mi mówić o wielkim rosyjskim malarstwie, ja będę opowiadać o cywilach ukraińskich z rejonu makarowskiego rozstrzelanych w plecy. A przed strzelaniem orki związały im ręce. O setkach trupów na ulicach Buczy, Irpenia, Hostomla. O mogiłach zbiorowych na podwórkach osiedli. Mogiłach zbiorowych ludności cywilnej – mieszkańców do niedawna przytulnych i bezpiecznych miast. Mogiłach zbiorowych. W 21. wieku. Oto co wam powiem o wielkim rosyjskim malarstwie.

REKLAMA

Ukrainka wspomina o teatrze. Rosyjskim. To nie jest dobry „teatr”.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkim rosyjskim teatrze, ja będę opowiadać historię kobiety z rejonu browarskiego, z domu której rosyjscy łupieżcy podczas wycofywania się zabrali dachówkę. O czołgach i transporterach opancerzonych „drugiej armii świata”, naładowanych po brzegi łupem z ukraińskich domów. O skradzionych telefonach, tabletach, telewizorach, pralkach, dywanach, biżuterii, butelkach z alkoholem, patelniach, ubraniach, zabawkach, butach – o wszystkim, co przytrafiło się tym łotrom. O tym, jak po dotarciu na Białoruś jeden przed drugim wysyłali łup swoim rodzinom do Rosji. O tym, jak handlowali kradzieżą na białoruskich bazarach. Oto co wam opowiem o prześladowanym wielkim rosyjskim teatrze.

„Oto co wam opowiem…”

Z każdym kolejnym akapitem rośnie napięcie i wzburzenie przeciwko działaniom Rosji. Autorka zwraca uwagę na absurd i trudne do zrozumienia fakty, które dzieją się każdego dnia w Ukrainie.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkim rosyjskim kinie, będę opowiadać o brutalnie zastrzelonych koniach w stajniach pod Kijowem. O zmorzonych głodem i pragnieniem zwierzętach w zoo w Jasnohorodce. O spalonej w wyniku wybuchu skórze jelonka. A teraz maksymalna dzikość… O zabitym i zjedzonym przez rosyjskich okupantów owczarku środkowoazjatyckim. Tak, owczarku. Tak, o psie. Tak, zjedzonym. Oto co wam opowiem o wielkim rosyjskim kinie.

zobacz także

Siewierz remontuje. Kolejne ulice gotowe w Tuliszowie

Pszeniczna zwraca uwagę, że literatura rosyjska wygląda teraz inaczej. To przechwycone rozmowy rosyjskich żołnierzy.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkiej literaturze rosyjskiej, będę wam opowiadać o dziesiątkach przechwyconych rozmów rosyjskich żołnierzy z ich matkami i żonami. Rozmów, w których nie ma nic oprócz ch*ja. Rozmów, w których żony namawiają ich kraść w ukraińskich domach. Rozmów, podczas których matki się śmieją, gdy ich synusie opowiadają, jak ich kumple gwałcą kobitki. A jeśli usunąć z tych rozmów wszystkie przekleństwa, zostaną same „cześć” i „na razie”. Oto co wam opowiem o prześladowanej wielkiej literaturze rosyjskiej.

Autorka podsumowuje, że wszystkie okrucieństwa, których dopuściła się Rosja, zniszczyły jej dobre imię. Dorobek kulturalny, którym mogli się szczycić Rosjanie, w obliczu wojny stracił na wartości. Ukrainka stwierdza, że nie ma już rosyjskiej kultury, literatury, kina, malarstwa, teatru i baletu, które odniosły sukces w świecie.

Obecnie, kultura rosyjska nabrała innego charakteru – „dzikiego świata”.

Nie ma już wielkiej rosyjskiej kultury, literatury, kina, malarstwa, teatru i baletu. Jest kraj zwyrodnialców, zdzierców, gwałcicieli i morderców. Dzikusów, dla których nie ma miejsca w cywilizowanym świecie!
A boleśni nowi dysydenci rosyjscy w przytulnych mieszkaniach Berlina, Londynu, Larnaki, Mediolanu, Tbilisi, Nur-Sułtana, Wiednia i innych tymczasowych schronów, niech podążają szlakiem rosyjskiego statku, dumnie niosąc w swoich rękach wielką rosyjską kulturę!”.

Rosja to nie wielka kultura, to wielka zbrodnia. „Nie mówcie mi o ich dokonaniach! Spójrzcie na twarze ich ofiar”. Ukrainka o Rosjanach