Jarosław Kaczyński postanowił sprawdzić cierpliwość instytucji UE oraz państw członkowskich. Chodzi o weto wobec budżetu UE, które wspólnie z naszymi jedynymi na arenie europejskiej sojusznikami Węgrami, mamy postawić wobec budżetu UE.

Prezes PiS oraz pozostali politycy tej partii chcą wziąć za zakładników większość społeczeństwa i wbrew ich woli pozbawić nas szansy rozwojowej, którą dają nam pieniądze z budżetu UE na lata 2021-2027 (około 600 miliardów złotych) oraz środki z Funduszu Odbudowy (ponad 100 miliardów złotych). Na podkreślenie zasługuje fakt, że według najnowszych sondaży 80% Polaków chce pozostania naszego kraju w strukturach UE. Zatem rodzi się pytanie, o co toczy się gra? Dlaczego Jarosław Kaczyński postępuję wbrew woli większości społeczeństwa?

Zdaje się główną rolę w tym sporze odgrywają emocje, fobie i resentymenty. Oczywiście na dalszym planie istotne są wewnątrzpartyjne gry i licytacja na eurosceptycyzm ze Zbigniewem Ziobrą i jego Solidarną Polską. Próba obłaskawienia najbardziej radykalnej części własnego elektoratu

Jednak gdybyśmy kontynuowali ten eksperyment myślowy i wymieniali kolejne racjonalizacje dla samobójczej polityki PiS wobec UE nie znajdziemy żadnego argumentu, który chociaż w niewielkiej części byłby przekonujący.

Dzieje głupoty politycznej w Polsce mają długą i burzliwą historię. Od upadku I Rzeczpospolitej spowodowanego ślepotą szlachty, jako jedynej warstwy rządzącej, która nie była w stanie na tyle skutecznie zreformować państwa aby obronić go przed upadkiem, za którym stały ekspansywne potęgi Prus, Austrii i Rosji, po sanacyjną groteskę w stylu nie oddamy nawet guzika i ucieczkę elit państwowych do Rumunii w pierwszych dniach wojny z Niemcami.

Wyliczanka z perspektywy historii błędów, które popełniały elity naszego kraju jest bardzo długa i zdecydowanie przekracza objętość tego krótkiego felietonu. Położenie geopolityczne Polski nie pozostawia nam zbyt wiele wyboru. Albo wiążemy się z Zachodem zachowując bezpieczeństwo, szczególnie wobec Rosji. Albo obrażamy się na Zachód i wpadamy w rosyjską strefę wpływów.

Obecne elity pisowskie zachowują się tak jakby nie dostrzegały tego fundamentalnego dylematu w polityce międzynarodowej. Snują miraże międzymorza lub innych tego typu geopolitycznych chimer. Notabene ich wiedza o współczesnym świecie i wyzwaniach, które ze sobą niesie jest bardziej niż skąpa

W imię rojeń o potędze, i przy użyciu fałszywej retoryki obrońców suwerenności przed europejskim molochem skazują nas na polityczną marginalizację i wpadnięcie w objęcia reimperializującej się Rosji. Kryzys, który nam pragnie zafundować obecna władza, to największe zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa z jakim nasz kraj będzie się musiał zmierzyć po 1989 roku.

Kierowanie się złudzeniami, życie w baśniowym świecie politycznych iluzji prawie zawsze kończy się katastrofą. Jarosław Kaczyński uchodzący za wytrawnego stratega politycznego kieruje się leninowską zasadą „im gorzej tym lepiej”. Tylko to gorzej do czego ma prowadzić? Do chaosu, marginalizacji Polski na arenie międzynarodowej, bycia w geopolitycznej szarej strefie, z zagrożeniem jakie rzuca imperialny cień Rosji. To lepiej to z kolei realizacja marzeń o polskiej swojskości, odrębności, osobności w ramach Europy.

Nie dajmy się zwieść. Stawką tej gry jest albo przaśny, prowincjonalny autorytaryzm podlany nacjonalistycznym sosem, albo nowoczesna, liberalna i demokratyczna Polska zakotwiczona w strukturach europejskich. Gra staje się coraz bardziej niebezpieczna, choć jej ostateczny wynik nie został jeszcze przesądzony.

Niebezpieczne gry prezesa Kaczyńskiego