Robert Samborski w pewnym momencie swojego życia zdecydował, że chce wkroczyć na drogę kapłańską. Poczuł powołanie, które zaprowadziło go przed drzwi seminarium duchownego. Tego samego seminarium, z którego później go wyrzucono.

Robert Samborski został wyrzucony z seminarium za napisanie satyrycznych opowiadań o przełożonych oraz dygnitarzach z kurii metropolitalnej. Zrobił to wraz ze swoim kolegą z roku. Kiedy jego przełożeni się o tym dowiedzieli, rozpoczęli wojnę.

Jak twierdzi sam zainteresowany, który w momencie wybuchu „afery” był już w stanie duchownym – miał za sobą święcenia diakonatu, początkowo próbowano wymusić na nim, aby sam napisał prośbe o zwolnienie ze stanu duchownego. Naciskał go rektor seminarium, naciskał biskup. Wreszcie, nakazano mu opuścić uczelnię.

Posłuszeństwo liczy się bardziej niż wiara. O tę ostatnią nikt przez sześć lat w seminarium nawet mnie nie zapytał, za to posłuszeństwo było wałkowane non stop. W ten sposób przygotowano nas do życia. Uczono nas, że trzeba być posłusznym najpierw przełożonemu w seminarium, a później proboszczowi i biskupowi. Wszystko, co mówi osoba, która jest choćby ćwierć stopnia wyżej, to jest „słowo boże” – mówił na antenie radia TOK FM Samborski, cytowany przez Onet.

REKLAMA

Jak zdradza, podczas formacji duchownej w seminarium, zabronione było posiadanie komórek, oglądanie filmów, czy nawet słuchanie muzyki. Oczywistością nie była również możliwość rozmawiania z kolegami z uczelni. Gdy ktoś nie chciał się dostosować, karano go.

Te regulaminowe kary polegały na wpisywaniu upomnień do akt. Niby po trzech takich upomnieniach można było usunąć kleryka z seminarium, ale nigdy nie słyszałem, żeby do tego doszło. Bo przełożeni stawiali na pozaregulaminowe kary – mówi Samborski.

Jak jesteś przez lata zamknięty z siedemdziesięcioma facetami w jednym budynku, to każde zezwolenie na wyjście na miasto – choćby na dwie godziny – jest zbawieniem. Jest nim też wyjazd na Boże Narodzenie do rodziny. A gdy ci to odbierają za karę, to przyjmujesz potężny cios – twierdzi były duchowny.

zobacz także

Opowiada o różnych, skandalicznych sytuacjach, które miały się dziać w jego seminarium. Kandydaci na księży mieli być poniżani, nękani psychicznie. Nawet treść ich spowiedzi, której udzielali im księża spoza seminarium, była znajoma ich przełożonym.

Bo o tym, co mówiliśmy w konfesjonale, szybko dowiadywali się nasi przełożeni. Prawo kanoniczne mówi, że ekskomunika może spaść na spowiednika, który bezpośrednio złamie tę tajemnicę. Tu słowo „bezpośrednio” jest kluczowe. To kruczek, przez który wielu księży uznaje, że jeśli nie zdradzi nazwiska penitenta, to nie łamie tajemnicy spowiedzi. Nieważne, że słuchający domyśli się, o kogo chodzi – wyjaśnia Samborski.

REKLAMA

Życie seksualne to w seminarium temat tabu.

Pewnego razu w kaplicy czytaliśmy i rozważaliśmy w myślach Pismo Święte. Panowała cisza. Jeden z nas spowiadał się w konfesjonale u ojca duchownego. Z początku słychać było tylko szept, ale po chwili ksiądz walnął pięścią w konfesjonał i krzyknął: „A onanizm był?!”

Jak opisuje, wkładano mu do głowy, że „popęd seksualny mają tylko zwierzęta, ludzie natomiast mają wolną wolę”.

Jeśli jednak o seksualności mowa, w seminarium miała ona niejedno imię. Jego zdaniem są tam również osoby homoseksualne.

Wychowują się w środowiskach, gdzie homoseksualizm jest „wstrętnym zboczeniem”. Jak ludzie widzą dorastającego chłopaka, który nie interesuje się dziewczynami, to mu wmawiają, że ma powołanie kapłańskie. Bo niby z jakiego innego powodu nie podobają mu się dziewczyny? Proboszczowie też to robią. Nie przekonują do kapłaństwa tych, którzy mogą mieć rodziny. Biorą na cel chłopców bez partnerek- wyjaśnia rozmówca TOK FM.

Robert Samborski jest autorem książki „Sakrament obłudy. Wspomnienia z seminarium”.

źródło: TOK FM, Onet, media

Tak wygląda seminarium. „A onanizm był?!”. Wyrzucony kleryk zdradza bolesną prawdę