Pół biedy, jeśli rektor wzywał do siebie kleryka i tam opier*ał go z góry na dół, krzycząc, że jest chory psychicznie i żeby szedł się powiesić. Ale gdy robił to na korytarzu przy wszystkich i to przez kilkanaście minut, to już było grube upokorzenie. Czy trzeba czegoś więcej, by człowiek bał się już na samą myśl, że to się powtórzy? – mówił w rozmowie z radiem TOK FM Robert Samborski, były kleryk.**

Robert Samborski jest autorem książki „Sakrament obłudy. Wspomnienia z seminarium”. Ujawnia w niej mroczne zakamarki życia w seminarium. Doświadczył je na własnej skórze, bowiem kiedyś był klerykiem. O swoim byłym życiu opowiedział także w rozmowie z radiem TOK FM.

Samborski otrzymał święcenia diakonatu, ale rektor i biskup próbowali zmusić go do prośby o zwolnienie że święceń. Liczne perypetie działy się w seminarium, w którym mieszkał i się uczył. Ostatecznie został wyrzucony za napisanie wraz z kolegą z roku satyrycznych opowiadań o przełożonych i dostojnikach z kurii. Historie te były podpisane pseudonimami, jednak sprawa ujrzała światło dzienne i Samborskiemu kazano opuścić mury uczelni. Pomimo tego, że miał już święcenia.

Były kapłan postanowił kontynuować pisanie opowiadań, które ostatecznie zebrał w całość. Wszystkie doświadczenia przedstawił w książce „Sakrament obłudy. Wspomnienia z seminarium”. W radiu opowiedział o kilku z nich. Aż trudno uwierzyć, że miały miejsce…

(Posłuszeństwo – przyp. red.) liczy się bardziej niż wiara. O tę ostatnią nikt przez sześć lat w seminarium nawet mnie nie zapytał, za to posłuszeństwo było wałkowane non stop. W ten sposób przygotowano nas do życia. Uczono nas, że trzeba być posłusznym najpierw przełożonemu w seminarium, a później proboszczowi i biskupowi. Wszystko, co mówi osoba, która jest choćby ćwierć stopnia wyżej, to jest „słowo boże” – mówił Samborski.

REKLAMA

Dalej opowiadał, że w seminarium nie można było korzystać z elektroniki. Zakazane było też oglądanie filmów czy słuchanie muzyki.

Przez większość czasu nie mogliśmy też ze sobą rozmawiać. Gdy więc ktoś łamał te zakazy, były przewidziane dla niego kary. Te regulaminowe polegały na wpisywaniu upomnień do akt. Niby po trzech takich upomnieniach można było usunąć kleryka z seminarium, ale nigdy nie słyszałem, żeby do tego doszło. – wspomina i dodaje, że „przełożeni stawiali na pozaregulaminowe kary”.

Mówił, że każde wyjście poza mury uczelni było zbawieniem. Tym bardziej, że na co dzień przebywał z siedemdziesięcioma facetami w jednym budynku. Szczęściem był też powrotem do rodzinnych stron na święta Bożego Narodzenia.

A gdy ci to odbierają za karę, to przyjmujesz potężny cios – wyjaśnił były duchowny.

zobacz także

To było przejawem nękania psychicznego. Zdarzało się jednak więcej tego typu przykrych sytuacji, np. gdy rektor wzywał „na dywanik”.

Tam opier***ał go (kleryka – przyp. red.) z góry na dół, krzycząc, że jest chory psychicznie i żeby szedł się powiesić. Ale gdy robił to na korytarzu przy wszystkich i to przez kilkanaście minut, to już było grube upokorzenie. Czy trzeba czegoś więcej, by człowiek bał się już na samą myśl, że to się powtórzy? – pytał.

Wspomniał o sakramencie spowiedzi. Klerycy mieli zabronione, by zwierzać się spowiednikom, czyli ojcom duchownym. Z reguły byli spoza seminarium. Wszystko co było powiedziane w konfesjonale, bardzo szybko się rozprzestrzeniało.

Samborski mówił, że duchowni często łamali tajemnicę spowiedzi.

Prawo kanoniczne mówi, że ekskomunika może spaść na spowiednika, który bezpośrednio złamie tę tajemnicę. Tu słowo „bezpośrednio” jest kluczowe. To kruczek, przez który wielu księży uznaje, że jeśli nie zdradzi nazwiska penitenta, to nie łamie tajemnicy spowiedzi. Nieważne, że słuchający domyśli się, o kogo chodzi – mówił.

Pamięta, jak pewnego dnia w kaplicy czytał i rozważał Pismo Święte w towarzystwie innych seminarzystów. Jeden z nich się spowiadał, była cisza.

Z początku słychać było tylko szept, ale po chwili ksiądz walnął pięścią w konfesjonał i krzyknął: „A onanizm był?!” – opowiadał Samborski.

To jednak nie wszystko, co wzbudza zdziwienie… Wprost powiedział, że duchowni nie rozmawiali o seksualności. Nie uznawali, że ktoś może mieć popęd seksualny.

Mówiono nam, że popęd seksualny mają tylko zwierzęta, a ludzie zamiast niego – wolną wolę. Jak ktoś nie panuje nad popędem, to jest zwierzęciem. – tłumaczył.

Na koniec dodał, że w seminariach nie brakuje homoseksualistów. Jak stwierdził, takie osoby „wychowują się w środowiskach, gdzie homoseksualizm jest „wstrętnym zboczeniem””.

Jak ludzie widzą dorastającego chłopaka, który nie interesuje się dziewczynami, to mu wmawiają, że ma powołanie kapłańskie. Bo niby z jakiego innego powodu nie podobają mu się dziewczyny? Proboszczowie też to robią. Nie przekonują do kapłaństwa tych, którzy mogą mieć rodziny. Biorą na cel chłopców bez partnerek – zakończył.

źródło: TOK FM

„Mówili, że popęd seksualny mają tylko zwierzęta”. Był klerykiem, opowiada jak wyglądało jego życie w seminarium